martes, 14 de octubre de 2014

Droga do Morii

"Całe ludzie Wszyscy wiedzą, że trudno jest znaleźć w życiu miejsce..."


Biorę i modyfikuję tytuł tej starej hiszpańskiej piosenki "Gabinete Caligari" (i przetłumaczę do na polskiego polski, oczywiście) dla weteranie tych którzy znają i nieznają dzisiaj z okazji dnia nauczyciela w Polsce. Ta nie będzie ta To nie jest piosenka która będzie zmienić zmieni waszę życie, ale za to jest "klasyczna" (hiszpański 90').

Ale, także oprócz tego jest dobra nadaje się dla dwie do dwóch rzeczy (teraz na razie, już wiecie, że czasem za dużo mówię), które chcę opowiedzieć skomentować tutaj dzisiaj.

Pierwsza jest literalna. dosłowna. Jeśli pamiętacie moje postanowienie noworoczne (przepraszam bo za to że to jest tylko po hiszpańsku, ale podsumowując: Idę chodzę pieszo wszędzie), teraz chcę Was zakomunikować, że już chodziłem przeszedłem 1370km ten w tym rok i to, w milach (851), wskazuje na "Eowyn Challenge", że jestem prawie przy wejściu Morii, przerażającej groty krasnoludów pod górami pełnymi globlinów i z sympatycznym Balrogiem który chce przytulić wszystkich, którzy go odwiedzają.
Także o tym Oprócz tego (iść pieszo chodzić więcej niz bohater "Kung Fu"; tak, jeszcze raz znowu oglądałem "Kill Bill'a") chcę powiedzieć, że już mamy serwis rowery w Lublinie i, że użyję będę ich używał bo to jest bardzo szybkie i tanie jak barszcz. Także, możemy robić wycieczki po okolicy i to jest sport też. Wszystko są dobre rzecze Same zalety (wyłączeniem oprócz, że nie są "mountain bikes" i to nie łatwe jechać takim rowerem kiedy nie ma ścieżek rowerowych).

 


Druga rzecze jest to metafora: Prawie mam pełny mój "Plan lekcji". W liceum-gimnazjum już znamy się i teraz już jest na serio; w Diálogo powoli zaczynam grupy (więcej niż w zeszłym roku i jeszcze nie wiem czy będę miał inne).


Ale także ten rok mam grupy dziecami dziecięce! Dzieci cudownie Cudowne dzieci które skończą mój tydzień pracy. Już wiecie, dla skończyć dobrze. Tak żeby skończyć go dobrze.
Więc, możemy powiedzieć, że to są ostatnie momenty spokojne przed zaczynać zaczęciem na serio (myślę, że już za tydzień).
Ah! I jeśli to wygląda małe dla Was wam mało, w styczniu/lutym będę zaczynać inne liceum-gimnazjum i to skończy moje życie społeczne bo będę dużo pracować, ale chcę być bogaty. (Wy też chcecie, Nie nabierzecie mnie!)

Camino a Moria

"Todo el mundo sabe que es difícil encontrar 
en la vida un lugar..."

Recojo y modifico el título de esta antigua canción de Gabinete Caligari para disfrute de los veteranos y enseñanza para los peques hoy en este día del profesor aquí en Polonia. No es que sea la canción que volteará vuestras vidas del revés, pero entra dentro de los "clásicos" de aquella época y, por supuesto, del grupo...

Pero, además, me viene muy bien para las dos cosas (de momento, ya sabéis que después me puedo liar) que pienso comentar aquí hoy.

La primera es la más literal. Si recordáis mi propósito de año nuevo que constaba de caminar como si me hubiera vuelto más loco, tengo el placer de comunicar que a día de hoy llevo la friolera de 1370km y eso, si lo pasamos a millas (851) y comprobamos en el Eowyn Challenge, veremos que me encuentro razonablemente cerca de la entrada de Moria, la aterradora morada de los enanos bajo la montaña infestada de goblins y con un Balrog simpático que intenta abrazar a todo el que disfrute de su hospitalidad.
Como anotación al propósito de hacer más kilómetros que el protagonista de Kung Fu (he visto Kill Bill de nuevo hace poco, sí) diré que acaban de poner servicio de bicicletas en Lublin y lo voy a utilizar por ser baratísimo y más rápido que caminar para ciertas ocasiones. Además, podemos hacer excursiones que contarán como ejercicio. Todo son ventajas (excepto que las bicis son de paseo y cada bache es un suplicio).


La segunda razón entra en el terreno de la metáfora y es que me acerco al pleno horario de trabajo. En el instituto ya hemos acabado cualquier ronda de reconocimiento y ya estamos en materia; en Diálogo voy empezando paulatinamente los grupos que tengo asignados, que de momento ya son más que el año pasado y estoy a falta de saber si tendré incluso uno más.

Así de bonito parece desde lejos, pero ya veremos qué me espera dentro...

¡Pero es que además este año tengo grupos de niños! Unos niños adorables que despedirán mi semana de trabajo cada viernes, ya sabéis, para acabar bien.
Entonces, digamos que estoy disfrutando de los últimos pasos de tranquilidad antes de empezar en serio (supongo que en una semana ya estaré a tope).
Por si fuera poco, en enero-febrero debería empezar en el otro instituto y ya acabará mi vida social por completo al hacer más horas que un reloj tonto, pero quien algo quiere algo le cuesta y yo, definitivamente, quiero ser inmensamente rico (sin morir en el camino a poder ser, gracias)

Y creo que, por esta vez, no me voy a enrollar más y voy a intentar traducir esto al polaco para darles un gusto a los pobrecitos que no tienen el placer de disfrutar de mi lectura en castellano.

miércoles, 24 de septiembre de 2014

A curso muerto curso puesto

¡EL VERANO HA MUERTOOOO! ¡¡¡EL VERANO HA MUERTOOOOOOO...!!!

Así empezaría mi película si fuera director de cine y utilizara mis películas para contar mi vida como hago con el blog.
Alguien vendría gritando esto mientras desde último plano por una playa de arena hacia cámara para que, cuando estuviera cerca de llegar, alguien lo derribara de un golpe en la cara... preferiblemente con un libro de texto.
No, no soy yo.


Pues sí, el verano ha acabado y no, no soy director de cine, así que toca leer (que me perdonen los de la ESO o vagos en general) para enterarse de mi vida. [Sí, de acuerdo, se me podría llamar al teléfono, pero allá él quien quiera hacer conferencia a Polonia para ello.]

Recopilemos: El anterior curso terminó bastante bien. Acabaron las academias, el instituto, la escuela y todos los particulares menos uno; además no quise (tampoco tenía mucha posibilidad) coger cursos de verano, por lo que me dediqué durante mucho tiempo a los que se viene llamando "procrastinación", que no es ni más ni menos que "acción y efecto de procrastinar" según la RAE porque no saben poner directamente "sustantivo que se refiere al hecho de hacer de todo menos lo que se supone que tienes que hacer" que es su significado.
Así que yo estaba en casa casi la mayor parte del tiempo solo sin nada que hacer... (no, eso no, "sin hacer nada de lo que tenía que hacer" queda más realista) viendo pasar las horas frente al ordenador mientras intentaba salir a correr pero las tormentas y la lluvia trataban de convencerme de que les gusto más con barriguita y que correr era una pérdida de tiempo.

Hasta que llegó LSM ("Letnia Szkola Magii" --> "Escuela de Magia de Verano", una colonia para niños) y me dirigí al Castillo Czocha (Nota para los miles de millones de personas que no hablan polaco: se pronuncia /choja/) para pasar allí dos semanas como profesor.
¿Qué contar? Todo maravillas: los niños son excelentes, las clases divertidas, los compañeros súper y el ambiente magnífico, todo eso sin olvidar que estamos viviendo en un PUTO castillo precioso y yo, sólo con eso, ya sería feliz.

 Para qué negarlo, me encanta...

La única pega que ha habido no ha sido ni más ni menos que mi escasa habilidad con el polaco todavía por lo que no he podido disfrutar de todas las cosas tanto como debería, pero en esas dos semanas mejoré notablemente y me he resuelto a seguir progresando para el verano que viene.

Pero por ahora esto es todo lo que contaré sobre el castillo a la espera de redactar toda una entrada sobre ello...

Tras LSM, vino casi un mes de volver a procrastinar en casa hasta el momento de poner rumbo a España para, por fin, tener playa en verano.
Y tanta fue mi procrastinación que, siendo mi única obligación el escribir y encuadernar una historia para mi sobrino, puse punto y final y empecé a correr para imprimirla la misma tarde antes de volar a España.
No sé lo que me pasaba: no tenía ganas de nada.

Pero ya llegué a España y, con ello, la ronda de visitas. Hay que ver a todo el mundo que quiere verte después de ocho meses fuera y eso no es fácil. Lleva mucho tiempo. Pensar cómo repartir las cosas que me conseguí meter en la maleta, darme cuenta de que alguna había desaparecido (o que conté mal, que todo puede ser) y que tengo que redistribuir... y después ir de casa en casa...

[Para la próxima vez podríamos quedar todos en la plaza del mercadillo una tarde y se acaba antes, ¿no? Es una pérdida idea, yo ahí lo dejo...]

Pero bien, te reencuentras con gente, os ponéis al día, risas y blablablá, cosas típicas que todo el mundo imaginará o sabrá de primera mano, así que no entraré en detalles por no repetir (una vez más) todo de nuevo.

Y a mitad de nuestra estancia en España (Ester llegó una semana después de mí) hicimos una escapada a Barcelona (que quede la palabra "escapada" para referirnos a un viajecito rápido de tres días en total y no para hablar de algo sin premeditar, el viaje estaba MUY premeditado).
Y ¿a qué fuimos a Barcelona? Pues, como ya no sorprendo a nadie diciendo que soy muy friki (o un poquito más) diré que fuimos a jugar a Quidditch.
"Pero eso es lo de Harry Potter que vuelan en escobas, es imposible" dirán muchos; pues sí, es "eso" que sale en las películas de Harry Potter pero con unas reglas adaptadas para que los muggles (personas no-mágicas, que se os tiene que explicar todo) que no vuelan en escobas puedan jugar. [Yo no soy muggle, pero juego para disimular.]
La cosa es que el deporte empezó en Estados Unidos y poco a poco aparece más y más gente que juega y se van haciendo torneos cada vez más grandes. Éste al que fuimos era de carácter europeo y había equipos ingleses (ellos ganaron), españoles, italianos, franceses y belgas.
Nosotros jugamos con los belgas de los "Brussels Qwaffles" y nos encontramos con muy buena gente con la que hicimos amistad enseguida y a los que esperamos ver en próximos torneos.
Pero es que eso no era nada casual el encontrar buena gente; en los torneos de quidditch ("parece que" dado que sólo he estado en uno de momento) hay muy buen ambiente y todo el mundo son amigos y hay abrazos antes y después de los partidos, camaradería a todas horas... Nada que ver con los torneos de fútbol en los que he participado en mi vida.
Fuimos eliminados en cuartos de final por "Los Conquidstadores" en un partido en el que pegamos un bajón considerable pero... de nuevo, ya contaré el resto en alguna entrada que escriba sobre quidditch. De momento os dejo la foto de uno de mis dos goles a la gente de "Toulouse Quidditch" :-)
Cómo he buscado el hueco, cómo me elevo en el aire, cómo fijo la mirada en la portería...

Además del torneo, aprovechamos para hacer alguna visita rápida a Barcelona y tratar de ver la mayor cantidad de cosas en el poco tiempo que teníamos, lo que se tradujo en caminar mucho, pero mucha satisfacción.
Desde aquí agradezco a Natalia su hospitalidad y la gran ruta del viernes tarde que nos reveló entresijos que dudo yo mucho que hubiéramos llegado solos.

Después de vuelta a La Vila de nuevo a afrontar la última semana. Con ello llegaron las prisas del último fin de semana para quedar con todo el mundo posible y algunos problemas de última hora que impidieron que pudiéramos hacer frente a todo.
Quiero pedir perdón de nuevo a los que no conseguimos ver. En Navidades vuelvo.

Y ahora Lublin, Polonia de nuevo.
Llegué y me puse a trabajar directo, tanto que empecé tres horas después de pisar Lublin de madrugada con una cara de sueño de las que hacen historia y ya casi no he parado lo que debería para recuperarme del verano, puesto que incluso ayer, domingo, estuve en el "Festiwal Nauki" (Festival de ciencias) promocionando el español en mi academia.

¿Pero este año qué me depara? Pues, para empezar, mucho trabajo; he empezado en un nuevo instituto en el que me voy a pasar mucho tiempo (11 horas a la semana) aunque, por desgracia, este año no trabajaré en la escuela del curso pasado porque no hay programa de español nativo. (Marika, sabes que echaré de menos a todas las clases menos a una.)
Y todavía quedan las academias que no empiezan hasta mediados de octubre, pero me viene bien para ir calentando motores poco a poco y así intentar no gripar motor en noviembre.

Y eso es todo por ahora... He intentado resumir, pero... ¡bah! ya me conocéis, no tengo que dar explicaciones, hablo mucho y punto.

Antonio.

martes, 29 de julio de 2014

Hablando polaco - Mówiąc po polsku

Po polsku na dole :-) 

Bueno, ya ha pasado un curso y pico de trabajo y en este tiempo he podido ir mejorando mi polaco ya aprendido y aprender más.
El polaco es un idioma muy difícil para mí que, aunque he estudiado bastantes idiomas y nunca he tenido vergüenza de practicar aunque me equivocara, siempre había estudiado idiomas de la familia románica...
...pero como soy cabezón, aquí estoy intentando y probando error tras error.

Ahora, justo ayer, he vuelto de una colonia de verano, "La escuela de magia de verano" donde he sido profesor...
...y donde he tenido que hablar polaco non-stop porque no había otra posibilidad con los niños.
(Desde aquí agradezco su paciencia)
No ha estado nada mal. No he podido tener una clase completamente mía por razones obvias, pero ya estoy con ideas para el año que viene...
 
¿Por qué?
Sencillo, porque gracias a todo el sufrimiento y trabajo (he estado y voy a estar traduciendo el primer libro de Harry Potter) ahora reconozco muchísimas más palabras y puedo mantener una básica conversación y sé que para el verano que viene no tendré (muchos) problemas.

He de reconocer que mi trabajo como profesor durante el curso me ha ayudado bastante con cosas básicas (pensad, al mismo tiempo que el alumno aprende que "tomate" es "pomidor" yo hago lo mismo pero al contrario), así que en el siguiente curso perfeccionaré eso y no dejaré de practicar...
Paso a paso para no morir, pero "sin prisa pero sin pausa"...

Y ahora, con todos ustedes, mi primer post en polaco.
(No literal y corregido por Ester si quiere ayudarme)

A teraz, dla Was, mój pierwszy post po polsku
(Nie dosłownie i edytowane przez Esterę jeśli ona chce mi pomagać będzie chciała mi pomóc)

Dobrze, rok szkolny już się skończył, a w tym czasie ja mogłem polepszyć mój polskiego, że który już umiałem i uczyć się więcej.
Polski jest bardzo trudny język dla mnie bo, choć uczyłem się dużeo języków i nigdy nie miałem wstydau za praktykować ćwiczyć ich choćbym robiłem dużo błęów, zawsze uczyłem się romanyczne romańskich języków...
...ale jako że jestem uparciuch tutaj jestem próbując i próbując błąd po błądędzie...

Teraz, już wczoraj, wracałem wróciłem z od letniej kolonii "Letnia Szkoła Magii", gdzie byłem nauczycielem...
...a gdzie miałem musiałem mówić po polsku non-stop bo nie miałem
innę szansę innego wyjścia z dziećmi.
(Od tutaj chcę podziękować ich im za ich cierpliwość)
Nie było zle. Nie mogłem mieć lekcji całkowicie moja sam z oczywistych powodów, ale już mam pomysl dla następny roku...
 
Dlaczego?
Po Prostu, bo dzięki całej pracy i cierpienia (byłem zacząłem tłumaczyć i będę dalej tłumaczył pierwszę książkę Harry'ego Pottera) teraz rozumiem najdłużej więcej słowa słów i mogę rozmawiać podstawowym i wiem, że za w następnie lato nie będę miał (dużo) problemu.

Muszę przyznać, że mój moja praca jak lektorem hiszpańskiego za przez rok pomagał pomogła mnie mi z dużo rzeczą wieloma rzeczami (myślicie, samo czasu w tym samym czasie, że moje mi studenta uczniowie uczyli się, że "tomate" to "pomidor", ja też innie stronie robię to samo, tylko w drugą stronę), więc w następnym roku będę polepszyć o tym i nie będę przestać ćwiczyć poprawię to i nie przestanę ćwiczyć.
Krok po kroku dla żeby nie umierać umrzeć, ale "bez pośpiechu ale bez przerwy"...

Muchas gracias por su atención.
Dziękuję bardzo za uwagę.

viernes, 20 de junio de 2014

1000 km


1000 km.
No es una cifra cualquiera; no es una cifra fácil; parecía que tardaba mucho en llegar, pero al final aquí está casi a punto de cerrar el año académico.

Para los que siguen este blog, supongo que ya supondréis que se trata de la locura que me propuse a principios de año de contar todos los kilómetros que caminaba de un lado a otro por la ciudad de Lublin... para los que no saben de qué estoy hablando les remito aquí.

Así, he apuntado con exactitud matemática (aunque algunos dirían que no tengo de eso) todo lo que he caminado de camino al trabajo cada día o por simple gusto en fines de semana o, incluso, mi kilometraje de salir a correr. Y han sido casi 6 meses los que me ha costado llegar a la marca. Todo un segundo semestre de clases moviéndome de lado a lado averiguando el camino más corto para tardar menos y llegar a tiempo.

No ha sido fácil porque los kilómetros se acumulan en las piernas y cada vez pesan más; porque a veces hace falta esa media hora que tardo de más yendo a pie para poder preparar la clase decentemente; porque llegar a casa antes significa comer antes y poder descansar más...

Pero no he parado. Para motivarme, he mirado el dinero que "ahorro" por no coger el autobús (a modo informativo diré que he evitado un total de 186 autobuses para un total de 520zł o 126€) y he decidido que, en vista de que todavía no soy rico, ese será el dinero que podré dedicar a mis caprichos y "cositas".
El tema es sencillo: "Yo me lo camino, yo me lo disfruto".

Como ese dinero iba a ir a parar a las arcas de los autobuseros, debería contarlo como perdido, así que, al no gastarlo, lo dedico a lo que a mí me salgCENSURADO.

Así, en el momento que escribo estas líneas tengo caminado ya un total de 1014,8km (comprended que no podía para la semana para escribir cuando llevaba justamente 1000 km) y, de ese dinero de caprichos, sólo me quedan 33,8zł (es decir, una miseria en euros).

Mis primeros caprichos han sido una impresora wifi (la cual estoy siempre con miedo de que me la hackee Óscar aka Trebolete a distancia) y una sudadera y un jersey que me he comprado online que, por no necesitarla precisamente ahora para este tiempo de verano que viene, he considerado que era justo introducirlo en el apartado de "caprichos".

Y nada, eso es todo. Sé que hay algunas personas que están siguiendo mi evolución de kilómetros, así que de esta manera informo a todo el mundo.

Próximamente actualizaré con motivo del fin del año académico, ¡que sólo me queda una semana!


miércoles, 4 de junio de 2014

Los niños polacos son... diferentes

Hola, hace tiempo que no escribía y tenía pensado hacerlo cuando acabara el curso para dar una visión general de lo que ha sido mi primer año de experiencia profesional aquí en Polonia...

..pero lo de hoy me obliga a una entrada rápida en la que explicar este dato significativo: Los niños polacos son... diferentes.

Yo no estaba preparado para esto.

Situación: Último día de clase con un grupo de la escuela primaria. Deben tener entre 9-11 años, no más. A los niños les dijimos que la de la semana pasada era la última clase pero resulta que contamos mal y tenía que hacer otra. Hoy.

Empieza la clase y algunos niños me dicen que por qué estaba yo otra vez con ellos y que si venía para quedarme ya hasta final de curso. Yo les digo que no, que solamente hoy y que ya nos veremos el próximo curso.

Y empieza la cosa; no se tranquilizan, empiezan a hablar entre ellos sabiendo que yo no me entero de mucho.
Pero no pasa nada, relajo la clase y nos ponemos a hacer lo que tenía preparado: Frutas y verduras, unos dibujitos muy monos para preguntarnos entre todos qué frutas y verduras nos gustan y no nos gustan...

Pero llega el momento en que ya se hace el momento de irme y, poco a poco, empiezo a recoger mis cosas para salir de clase. En ese momento veo que una niña está llorando porque (supuestamente, ahora me lo pregunto) otro niño le ha dicho que ella no podía dibujar en la pizarra como estábamos haciendo todos para adivinar animales...
Yo me acerco y llevo a la niña de la mano a la pizarra para que dibuje y, en ese momento que me tienen situado al otro extremo de la puerta, todos se sientan en sus sitios y empiezan a cogerse de las manos haciendo hileras.

Y no una hilera. Cuando alguien se pone en una hilera el modo de actuar es sencillo: te diriges donde está la unión más débil y golpeas fuerte corriendo para poder pasar.
Pero no, en este caso eran TRES HILERAS, una detrás de otra. Era imposible pasar fácil.

Nada, yo he vivido situaciones límite (o al menos he jugado sobre ellas), así que recojo mi mochila, mis papeles y carpetas y, diciendo "¡Santiago y cierra España!", me lanzo a la batalla contra los niños que, como una telaraña bastante pegajosa, se cierran ellos sobre mí cuando sienten el contacto con la primera hilera.

Un movimiento impresionante en el que se aprovechan de los modificadores de "turba de mendigos" para completamente arrollarme y empezar a mover sillas y mesas unos pocos mientras la inmensa mayoría siguen intentando que yo no me pueda mover.

Ahí es cuando me giro hacia la puerta y veo el porqué del movimiento de sillas y mesas.
Todo está puesto en la puerta impidiendo la salida y, si en ese momento hubiera visto a dos de los niños apoyados en la trinchera con rifles, cascos medio caídos y cigarrillos en la boca mientras se enseñan fotos de las novias que les esperan en casa no me habría sorprendido tanto como el ver a una niña (que hasta ese momento yo había creído) dulce e inocente con cabellos rubios y coleta subida sobre las sillas (que, recordemos, estaban formando trinchera, no estaban bien ordenadas), alzando una regla por encima de su cabeza y gritando:

¡¡¡BARRICADAS!!!

En ese momento ha sido cuando he bajado los brazos, he dejado de luchar y he pensado: "Estoy jodido".

Ellos han continuado empujándome hacia la mesa del profesor (ahora dudo de si para que me quedara en clase o para atarme a ella y quién sabe qué más) hasta que ha venido otro profesor y ha abierto la puerta (los niños polacos son listos pero los adultos más y las puertas se abren hacia el pasillo).
Me ha mirado con los ojos desorbitados mientras yo casi desaparecía entre la turba de niños y me ha preguntado "Pomoc?" [Traducción: "¿Ayuda?] y yo, casi al borde de la asfixia, he podido articular un débil "tak" ["Sí"].
Una vez me ha sacado del montón de niños que tenía sobre mí he recogido mis cosas y me he ido a casa...

...y lo reconozco, he vuelto a casa asustado de que los niños estuvieran emboscados en algún arbusto o árbol y me saltaran por sorpresa.

Definitivamente, como decía, los niños polacos no son normales:
Están entrenados en tácticas de combate.

martes, 21 de enero de 2014

One does not simply walk...

En la película de "El Señor De Los Anillos" se dice que "one does not simply walk into Mordor". Lo que viene a ser que "uno no simplemente entra caminando en Mordor". Yo estuve pensando y he decidido modificarlo como propósito de año nuevo. (Sí, otro propósito es el de actualizar más de seguido el blog, prometido).

Mi idea es aprovechar los viajes que hago a pie alrededor de Lublin para ir al trabajo o a comprar y contabilizarlo en una hoja de cálculo de Excel que ya tengo preparada... y que, aunque sea ahora (21 de enero) cuando lo hago público, vengo contabilizando ya todo desde el principio de año. Eso es, todos los viajes a pie que me he metido en el cuerpo en este tiempo están ya registrados.

Tengo que aclarar: Sólo apunto las cosas que realmente valen la pena. Ir a comprar al Lidl de aquí al lado no cuenta, así que no queda registrado. La distancia más corta que tengo es de 1.6kms hasta la escuela primaria donde trabajo y, de momento, la mayor es de 7.7kms hasta casa de un chico a quien le doy particulares a domicilio.

Pero ahora veamos, hay distintas cosas que se extraen de esos datos, por lo que tenemos...

One does not simply walk into Mordor around in Lublin
(Uno no simplemente camina por Lublin)

La idea inicial; ver lo que camino por Lublin desde que inició el año hasta que éste acabe. Todavía no lo sé, pero supongo que iré apuntando también lo que hago corriendo y lo que camine (si es de importancia) en otras ciudades o incluso en España...

De momento, a día 21 de enero y sin haber salido de casa hoy (lo haré esta tarde), llevo 104.5kms caminados desde principios de año (el día 2 caminé un poco y después no empecé hasta el 7 de enero).

¿Con esto qué consigo? Os preguntaréis... (supongo)
Pues nada más que salud y ejercicio. Llegará el momento en que habrá tanta nieve que igual no puedo caminar, pero con mi ritmo de vida (voy a tener 4 trabajos más clases particulares) no encuentro tiempo para salir a correr como me gusta o, cuando lo tengo, el tiempo es horrible y no me siento con ganas. Así, de esta manera hago algo de ejercicio.

Y sí, para quien lo pregunte, no me mato por ir caminando, sólo si se puede. Me explico: Si no tengo tiempo para preparar una clase y llegar a pie al sitio, simplemente cojo el bus y ya está...

Y esa es otra...

One does not simply goes in bus walk to Spain
(Uno no simplemente camina a España)

Ya que estoy contabilizando los kms recorridos a pie cuando debería de haber tomado un bus, pensé que sería buena idea ver cuántos viajes me he ahorrado (hay que tener en cuenta que algunos viajes realmente no vale la pena coger el bus, así que no lo cuento como "viaje evitado") y ver si me daría para pagarme el billete hasta España.

Por eso, en la hoja de cálculo está claramente especificado cuándo debería de haber cogido bus y cuándo no y me dice exactamente el número de viajes "evitados" y cuánto dinero "he ahorrado" hasta el momento.

El ahorro no es real porque no lo voy poniendo en una hucha de donde sacaré el dinero para pagar el billete ya que, ahora, con el cambio de casa y las vacaciones de invierno, estamos gastando mucho para "llenar" la casa y los sueldos no son tan abultados al haber trabajado menos, pero poco a poco se irá haciendo...

Hasta este mismo momento en el que escribo, he evitado 17 viajes en bus por el montante de 47.6zł que, al cambio, son unos 11.5€ ahorrados hasta el día de hoy.
¿Y cuánto cuesta el billete? Pues no sé, eso cambia, así que ya lo comprobaré cuando lo compre...

Porque a España no puedo ir andando, ¿no?

One does not simply walk back to Spain
(Uno no simplemente camina de vuelta a España)

Pero... ¿Y si fuera? Hay como 2733kms entre mi casa actual y la casa de mis padres en España. ¿Podría recorrer la distancia que separa esos dos puntos con los kilómetros caminados o corridos en un año? Yo creo que sí, pero ahora es el momento de calcularlo...

Como ya he dicho antes, llevo 104.5kms caminados, así que podríamos decir que he salido de Lublin y he empezado el camino, pero nada importante de hecho todavía...

Más...

 One does not simply walk into Mordor
(Uno no entra andando simplemente en Mordor)

Y ahora el "toque friki" (supongo que la gente estaría esperándolo) que todo post mío que se precie debe tener...

Estaba pensando un día y me dije: ¿Y si camino a Mordor a tirar el anillo?
Mi respuesta automática fue "Ni de coña, el anillo es mío, mi tesoro... y antes que tirarlo lo vendo".

Así que tenía que haber otra opción y esa me la dio mi amiga Sara tratando de retarme para llevar la cuenta de cuántos kilómetros corremos cada uno y hacer una "carrera en diferido".

Y eso es porque una página, una chica (creo) aburrida se puso un día y calculó las distancias que se recorren en el señor de los anillos y lo colgó en una página para disfrute de todos y poder hacer una competición entre los participantes de ese foro. Ella es participante del foro y me dijo que si yo lo podría hacer con ella.

Yo le dije que sí, pero desgraciadamente no encuentro el tiempo como ya he reflejado antes, así que tuve que cambiar de estrategia. La voy a pillar caminando. No sé por dónde irá, pero mi caminar sin descanso más mis posibles salidas a correr si algún día se conjuran los elementos a mi favor harán que pueda llegar con ella en el último momento a ver cómo tira el anillo (yo soy más de aferrarme a él y caer juntos a la lava que de tirarlo, ya sabéis).

En la tabla, que ya tengo integrada en la mía, están las especificaciones de kilómetros para ir de Bolsón Cerrado a Rivendell o el resto del camino que los hobbits hicieron en todo el libro hasta el momento de ir a los Puertos Grises desde donde abandonan la Tierra Media.

En total estamos hablando de un montón enorme de kilómetros, 5862.4kms, que supongo que me tomará bastante para hacer, por lo que confío que podré recuperar el tiempo perdido...

Así yo, de momento, con lo que llevo, me encuentro en la granja de Maggot, ese lugar donde Sam dice lo de "Si doy un paso más será lo más lejos que he estado nunca del hogar", así que he pensado que era un buen momento para hacer la entrada del blog y...

De acuerdo, no he tenido tiempo hasta ahora y ha dado la resantísima casualidad. ¿Ya estáis contentos? -_-

Si alguien quiere hacer el camino conmigo, que me lo pida y le envío mi hoja para que se lo calcule con los enlaces a todo. 

Hala, os dejo que me voy a caminar mi ración de hoy. ;)